چرا دوستانم گاهی پیام ها را پاسخ نمی‌دهند؟ ۴ دلیل روانشناختی
گاهی اوقات پاسخ دادن به یک پیام می‌تواند مثل یک کار بزرگ و دشوار به نظر برسد، حتی زمانی که مربوط به دوستانی است که برایمان ارزشمندند و مکالماتی که واقعاً می‌خواهیم داشته باشیم. همان‌طور که مشخص است، پاسخ ندادن به پیامک یک پدیده نسبتاً رایج است: بر اساس گزارش مجمع جهانی اقتصاد، ۳۱ درصد از مردم روزانه استرس مربوط به پیامک را تجربه می‌کنند. تقریباً از هر ۵ نفر، ۱ نفر در پاسخ‌دهی مشکل دارد و تقریباً از هر ۶ نفر، ۱ نفر اعتراف می‌کند که به دلیل دریافت پیام‌های زیاد، همه آنها را نادیده می‌گیرد.
نکات کلیدی
- پاسخ دادن به پیام ها اغلب سخت‌تر از آن چیزی است که باید باشد، به‌خصوص برای افرادی که عمیقاً اهمیت می‌دهند.
- تقریباً از هر ۳ نفر، ۱ نفر هر روز به خاطر پیام دادن استرس دارد؛ از هر ۶ نفر، ۱ نفر به دلیل حجم زیاد پیام‌ها، آنها را نادیده می‌گیرد.
- فشار روانی کار، فرسودگی و احساس گناه باعث می‌شود که حتی یک پاسخ ساده نیز از نظر عاطفی پرهزینه به نظر برسد.
- یک پاسخ دیرهنگام به معنای قطع ارتباط نیست، ممکن است فقط به این معنی باشد که دوست شما در حال تلاش است.
چرا پاسخ دادن به پیامک اینقدر سخت است؟
۱. اضافه‌بار شناختی و عاطفی
ما در دنیای پرمشغله‌ای زندگی می‌کنیم. مدیریت کار، خانواده و زندگی به این معنی است که ظرفیت شناختی و عاطفی ما دائماً در حال کشش است. به‌خصوص برای افرادی که در مشاغلی مانند تدریس، مددکاری اجتماعی، مراقبت‌های بالینی یا حتی مدیریت افراد کار می‌کنند، فشار روانی کار (تلاش برای مدیریت احساسات و حالات خود و دیگران به عنوان بخشی از یک نقش حرفه‌ای) به انرژی روانی قابل‌توجهی نیاز دارد. علاوه بر این، خستگی ناشی از تصمیم‌گیری وجود دارد. مفهومی که توسط بامیستر و همکاران (۱۹۹۸) توصیف شده و به خستگی ذهنی انباشته‌شده پس از تصمیم‌گیری‌های تمام روز اشاره دارد.
در پایان یک روز طولانی، دریافت حتی یک پیام خوشایند از یک دوست خوب یا یکی از اعضای خانواده، هم به مراقبت عاطفی و هم به تصمیم‌گیری نیاز دارد: از چه لحنی استفاده کنم؟ چقدر باید بگویم؟ آیا آماده هستم که به شکلی صمیمانه وارد گفتگو شوم؟ آیا می‌توانم از نظر عاطفی کنار دوستم باشم؟
در نتیجه، ممکن است پاسخ دادن را نه از روی بی‌توجهی، بلکه به این دلیل که منابع ذهنی و عاطفی لازم برای تعامل را نداریم، به تأخیر بیندازیم: زمانی که منابع ذهنی و عاطفی ما تحلیل رفته است، وقتی بالاخره فرصت پاسخ دادن به یک پیام شخصی را پیدا می‌کنیم، ممکن است به سادگی چیزی برای ارائه نداشته باشیم.
۲. پیام دادن شبیه یک کار است
برخلاف گفت و گوهای حضوری یا تلفنی، پیامک زدن ناهم‌زمان است. چون هیچ رفت و برگشت فوری‌ای لازم نیست، که باعث می‌شود پاسخ دادن سریع اختیاری به نظر برسد. بنابراین، اغلب یک تأخیر پذیرفته‌شده اجتماعی بین دریافت یک پیام و پاسخ دادن به آن وجود دارد. این امر، تقابل طبیعی را مختل می‌کند و باعث می‌شود عمل پاسخ‌دهی به جای انتظار، اختیاری به نظر برسد (ترکل، ۲۰۱۱).
به همین دلیل، پیامک زدن می‌تواند شبیه کاری شود که می‌توانیم بعداً، زمانی که وقت یا انرژی بیشتری داریم، انجام دهیم. اما این تأخیر اثر زایگارنیک را فعال می‌کند، یک پدیده روانشناختی که در آن کارهای ناتمام را دقیق‌تر از کارهای تکمیل‌شده به خاطر می‌آوریم. ممکن است یک پیام را بخوانیم، در ذهن خود به آن پاسخ دهیم و قصد داشته باشیم جوابش را بنویسیم، اما به محض اینکه لحظه فوریت عاطفی می‌گذرد، پیام به پس‌زمینه رانده می‌شود و در میان یک فهرست طولانی از کارهای روزمره، به‌ویژه در پایان روز، گم می‌شود.
۳. فرسودگی اجتماعی و اجتناب ناشی از آن
خواسته‌های ارتباطی مداوم، مانند دریافت تعداد زیادی پیامک یا پیام در طول روز، می‌تواند منجر به فرسودگی اجتماعی شود. فرسودگی اجتماعی وضعیتی است که در آن انرژی عاطفی به دلیل تلاش برای حفظ تعاملات بیش از حد تحلیل می‌رود، که می‌تواند یک چرخه آشنا را ایجاد کند: قصد داشتید پاسخ دهید اما این کار را نکردید. حالا احساس می‌کنید زمان زیادی گذشته و این وضعیت ناخوشایند است. این ناخوشایندی به احساس گناه تبدیل می‌شود و این گناه منجر به اجتناب بیشتر از پاسخ‌دهی می‌شود.
- مطالب مرتبط: درمان افسردگی مستقل از مشکلات ارتباطی
با گذشت زمان، این الگو می‌تواند به یک چرخه به تعویق انداختن تبدیل شود (تنگنی و همکاران، ۲۰۰۷). «خستگی پیامکی» یک پدیده واقعی است، حتی برای افرادی که سعی می‌کنند ظرفیت محدود خود را برای ارتباط معنادار حفظ کنند (بارلی و همکاران، ۲۰۱۱).
۴. عوامل فردی دیر جواب دادن پیام
براون (۲۰۰۵) توضیح می‌دهد که فرآیندهای ذهنی دخیل در آغاز، سازماندهی، اولویت‌بندی و تکمیل وظایف برای برخی از افراد می‌تواند دشوار باشد.
حتی زمانی که فردی ممکن است بخواهد پاسخ دهد، ریزقدم‌های متعدد مورد نیاز (مانند باز کردن پیام، به خاطر آوردن زمینه، تدوین پاسخ، تصمیم‌گیری در مورد زمان و نحوه ارسال آن) می‌تواند طاقت‌فرسا باشد. این گسست بین نیت و عمل، نشانه‌ای از بی‌تفاوتی نیست، بلکه بازتابی از این است که چگونه مغزهای دارای تفاوت‌های عصبی، وظایف را به گونه‌ای متفاوت پردازش می‌کنند. پاسخ دادن به پیامک ممکن است ناخواسته از اولویت خارج شود، حتی اگر رابطه‌ای که پشت آن است عمیقاً اهمیت داشته باشد.
کاری که می‌توانید انجام دهید
اگر تا به حال یک پیام را برای ساعت‌ها، روزها یا حتی هفته‌ها بدون پاسخ گذاشته‌اید، تنها نیستید. عمل پاسخ ندادن همیشه نشانه عدم توجه نیست. گاهی اوقات به این معنی است که ممکن است تحت فشار، در حال وسواس فکری، یا صرفاً در تلاش برای ایجاد فضا باشید.
اگر دوست شما فوراً به پیامک‌ها پاسخ نمی‌دهد، به این فکر کنید که چه چیز دیگری ممکن است در زیر سطح در حال وقوع باشد. همچنین اگر شروع به تأثیرگذاری بر دوستی شما کرده است، پیشنهاد دهید که در مورد آن صحبت کنید. اگر شما کسی هستید که هنوز پاسخ نداده‌اید یا در پاسخ دادن به پیامک مشکل دارید، به دوستتان بگویید که چقدر برایتان مهم است و چرا ممکن است مدتی طول بکشد تا پاسخ دهید. یک پیام ساده، مانند «با اینکه در پاسخ‌دادن کُندم و در پیامک زدن خوب نیستم، لطفاً بدان که برایم اهمیت داری»، می‌تواند به پر کردن سکوت کمک کند.
به یاد داشته باشید، یک پیام تأخیریافته لزوماً به معنای یک ارتباط از دست رفته نیست.
- گاهی پیدا کردن یک همدرد باعث می‌شود که مسائل خود را از زاویه تازه‌ای ببینید و فشار کمتری را تحمل کنید. در تالار گفت و گوی همدردی بسیاری از افراد مثل شما در کنار افراد متخصص به گفت و گو درباره مسائلشان می‌پردازند. (لینک تالار گفتگوی همدردی)
