رفیق بازی پسرم و ترس من از آینده او

مراجع گرامی،

یکم: ما والدین باید بدانیم که هر دوره سنی فرزند ، تربیت خاص خود را می طلبد. و همین طور باید بدانیم از دوره نوزادی، نوباوگی، کودکی ، نوجوانی تا جوانی، ما باید به کودکان متناسب با توانمندیهایشان استقلال بدهیم و مسئولیت کارهایشان را به دوش خودشان بگذاریم. اگر جوان شما، کودک8 ساله می بود، چون استقلال او به طور نسبی کم بود و بیشتر تحت نفوذ شما بود، تربیت بیشتر به صورت الگو دهی، توصیه، تشوق و تقویت انجام می گرفت. ولی فردی که در آستانه ازدواج است ، یعنی بالغ است، و مسئول یک زندگی. پس شما نیاز نیست غصه او را بخورید، هرکاری که در مورد تربیت این فرد از کودکی تا کنون کرده اید، او را کفایت می کند، شما اکنون بیشتر به عنوان یک آدم بالغ هم عرض او ، می توانید به عنوان مشورت و به عنوان یک دوست وارد عمل شوید. و امر و نهی، نصیحت، توصیه ، سرزنش ، انتقاد، طعنه، مقایسه ، قضاوت و …. باید تعطیل شود.

دوم: شاید این سئوال برایتان مطرح شود که شاید او هنوز مانند یک کودک است و مستقل نیست، و پول تو جیبی اش را من می دهم. در این صورت شما باید 2 مورد را رعایت کنید. اول برای اینکه از حالت کودکی در آید به مرور استقلال او را با دادن مسئولیت ( بدون خرده گیری و اشکال تراشی) تقویت کنید. در کنار این موضوع، باید ریشه های این وابسته بودن را خشک کنید. مثلا فردی که در حد کارشناس ارشد است  نمی بایست شما او را تامین کنید. و او باید مخارج خود و زندگی آینده اش را تامین کند. اگر شما به او کمک مالی می کنید به مرور و البته سریع این کمک را کاهش داده و سپس حذف کنید. ولی اگر او شاغل هم هست، و تمام مسائل تحصیلی، مالی، و … جدا هست ، باید بدانید نقش تربیتی شما تقریبا به اتمام رسیده است ( و فقط شما در صورتیکه او خواهان باشد، مانند یک فرد با تجربه و متخصص و دلسوز ، می توانید به عنوان مشاور به او کمک کنید و اگر خودرای باشد و مستقل هم باشد، بهتر این است که مسئولیت رفتارش را خودش بپذیرد و شما احساس مسئولیت افراطی نسبت به او نکنید. ).

فراموش نکنید، که شما نمی توانید تا آخر عمر به او بگوئید چه کاری درست است ، چه کاری غلط است، و به نظر می رسد اکنون آن زمانی است که لازم است از اینگونه تربیت دست بکشید.